DAGMAR NAVARRA

BUAMA MÜTTER

 

Die Buama-Mütter, die hab i schon gfressn!
Die san ja so aufopfernd, selbstvergessn.
Des fangt eahna schon beim Stillen an,
daß sie ihren Burli net abgeben kann.

Die Schwestern, die woartn, er sollert schon liegn
und is von der Mutter net weg zum kriegn.
‚Der Bua hat an Hunger, der hat no net gnua,
laßt's ma'n no bissl, so gebt's doch a Ruah!'

Kaum is er dahaam, bei der Mama im Bett
kann er nur schlafn, wo anders net.
Der Papa, kommt haam er spät amol z'Haus,
kennt si im eigenen Bett nimmer aus.

Sei Frau liegt verwurschtelt mit seinem Sohn
über zwa Betten und er muß davon.
‚Mein Gott, des Kinderl is doch noch so klein
und schlaft alaanich halt gar net gern ein.
Hast eh lang gnua in dein Bett können schlafen,
gönn eahm die Mutterliab doch, dem Braven.'

Wird er dann größer und findet halt net,
weil er's doch gwöhnt is, ins eigene Bett,
is des a Jammer, weil mit der Zeit
is's aa die Mutter schon langsam leid.

Immer den Burli habn liegn auf der Ritzn
und dann beim Umitragn oh si schwitzn -
Früher, da war er ja no klaa,
hoffentlich geht er bald von alaa.

‚Schaut er net guat aus, unser Bua?'
‚Na, is's a Wunder? Er frißt ja aa gnua!'
‚Burli, so iss doch, wirst stark und groß!
Hast heut kaan Hunger? Is leicht was los?

Hat dich des Madl schon wieder sekkiert?
Oder hat's dich an der Nasen rumgführt?
Na, die kommt nimmermehr in mein Haus.
Burli, mach Schluß mit ihr, sag ihr, s'is aus!

Gell, für a Mutter is des kaa Ersatz,
bleib nur bei mir schön. Daheim is dein Platz!
Da hast dein Zimmer, dein Essen, dei Wäsch,
lass's du nur anglahnt, is eh viel zu resch
für mein sensiblen, gstudierten Sohn,
tust dich nur binden und hast nix davon.

Denk an die Gerti zruck, wias'd'as hast bracht,
des woar a Trutschn, hättst dir des dacht?
Und aa die Elfi hat net zu dir paßt.
Sigst eh, wen's jetzt hat, des einbilte Gfraßt.

Na, und die Lisl hat net können kochen,
aber s'Parfum hast von weitem schon grochen!
Komm zu der Mama, mein herzliabsta Bua,
dann lassen d'Menscher di endlich in Ruah!

Was? Du willst heiraten? MIR traust'd des sagn?
Maria! I gspür schon wieder mein Magn!
Und aa des Herz tuat so unruhig klopfen.
In der Kommod, Burli, liegen die Tropfen!

Waas? Du wülst ausziagn, scho in dera Wochn?
Burli, jetzt hast mir des Herz beinah brochn!
Und deine Mutter laßt du ganz allaan?


Des dearf net woahr sein, tua mir des net an!

I hab di großzogn und, wenn du hast gwant,
hast an die Mutter di zuweglahnt!
I hab di pflegt, warst du anmal krank.
Und jetzt verlaßt mi? Des is jetzt der Dank?

Geh nur, geh furt und laß mi dran sterben.
Nix da, i werd di ganz einfach enterben!
Glaubst dera Jungen da laß i mei Geld?
Nix als wia Undankbarkeit auf der Welt!

Wirst schon noch sehn, die is nix für di.
Dann gibt's mi nimmer. Und, wo gehst dann hie?
Also - verlaßt mi. Doch, sag mir no gschwind:
Kriagt dieses Madl von dir leicht a Kind?

So. Is sie schwanger. Des aa no dazua.
Was tuast denn glauben? Wird's leicht a Bua?
Und, wenn's a Bua wird, derf i eahm dann tragn
Und aa spazierngehn mit'n Kinderwagn?

I tät eahm füttern und i tät eahm waschn,
i kaufert Spüzeug und Gwand und zum Naschn,
wann du dei Mutter nur net laßt allaa.
Mir rucken zsamm und des Madl kummt aa.

Is des a Red? Kumm, mir ramen glei um.
Du mi verlassn, da warast'd ja dumm.